Ervaringen van teamleden

Zondag 1 augustus
Ik weet niet of u/jij wel eens een voorstelling heeft gemaakt van Afrika. Als je het mij gevraagd zou hebben voor ik op tour ging, had ik zeker het stereotype van al datgene wat je ziet op tv omschreven; droogte en dorheid, warm, vliegen, armoede, geen enkel toekomstperspectief en vul zelf maar verder in.
Maar na mijn aankomst hier in Kaapstad ben ik verwonderd van de pracht van dit stukje schepping. Wat een prachtige mensen, en dan die bergen! Ik kan me het moment dat we uit ons groene vrolijke vliegtuigje stapten keek ik mijn ogen uit. Maar ook de hoop en het vertrouwen dat de mensen hier putten en vestigen op God geeft mij een warm hart voor Afrika. Ze zijn allemaal zo dankbaar en blij dat we hen bijstaan en komen bemoedigen deze periode. Echt een voorrecht... En daarbij sta je weer eens stil bij het feit dat wanneer je zelf uit mag delen, je zelf ook zoveel mag ontvangen!

Op dit moment zijn we in Wellington, iets buiten Kaapstad en daar heeft een pastor van alles georganiseerd. We gaan langs creches, kerken, jeugdgroepen, een tehuis met moeilijk opvoedbare jongeren en sloppenwijken.
Gewoon genieten, ik had het voorrecht om van de week het evangelie uit te leggen aan een groep kids. We hadden een fanfare gelopen door de wijk heen, al zingend, met een slinger mee verzamelden we zoveel mogelijk kinderen. Een hele happening, want dan heb je opeens zo’n grote groep blanken in de buurt, die zingen, lachen en je uitnodigen om mee te lopen naar het buurtcentrum. Nou er was een rijke aanwezigheid van die mooie donkere kijkers toen we begonnen met het programma. Ze moesten erg lachen om ons clowningstuk ‘Broken Smiles’. Een stuk dat gaat over dat je glimlach door iets wat gebeurd zomaar kan veranderen in een gebroken glimlach. Dat maakt dat we zo snel in een sipdip kunnen gaan zitten, dat we het leven niet meer zien zitten en dat we het opgeven. Maar daar houdt het niet bij op! Want Gods genade en liefde is veel groter, we mogen alles wat we aan lasten hebben bij Hem neerleggen en genezing ontvangen.
Als team beleven we er zelf ook heel veel lol aan, om op een ludieke en gezellige manier zo’n belangrijke boodschap over te brengen. Toen ik aan het woord mocht vroeg ik alle kids om hum duim naar voren te steken. Prachtig om al die benieuwde gezichtje te zien van wat er nu zou komen. Ze moesten echt lachen toen ze hoorde dat er niemand hier en niemand in de hele wereld dezelfde vingerafdruk heeft als zij. Want ze zijn uniek! Kostbaar, waardevol, bijzonder, geliefd door God. En omdat God de wereld zo lief heeft gehad heeft Hij zijn Zoon naar de aarde gezonden zodat onze relatie met God hersteld kon worden. Om af te rekenen met de zonde zodat wij weer intiem kunnen zijn met God. Genieten!

Al deze drukke en volle programma dagen zorgen ervoor dat Renske en ik onze taak als family coordinators zeker uit kunnen buiten. Want al die jonge mensen kunnen eten, eten, zoveeeel eten! Met elkaar in 1 maaltijd bijna 7 kilo gebakken aardappels wegeten, 4 kilo wortels en dan nog de uitjes, champignonnetjes, sperzieboontjes versierd met rozemarijn en knoflookjes. Echt een eetfestijn dus.
De sfeer is echt genieten. We houden vrijwel allemaal van zingen, dus vaak wordt de gitaar erbij gepakt of acapella weerklinken vele tonen met elkaar tot een prachtig lied.

Vanmorgen zijn we in twee groepen naar een dienst geweest, om in beide diensten een bijdrage te hebben. Dit ook omdat de gemeente van onze pastor niet groot is... Onze dienst ging over geloof. Toen de discipelen aan Jezus vroegen om meer geloof, zei Hij hen dat zelfs een klein mosterdzaadje geloof al in staat is om bergen te verzetten. Wanneer er geloof is, zelfs al is het klein, is er geen ruimte voor angst of twijfel. Juist dat is zo belangrijk! Uiteindelijk hebben we nog veel met elkaar gezongen en gebeden en konden we verder genieten van een heerlijke vrije dag, waarbij het weer echt genieten was. Een warm zonnetje (zeker in vergelijking met de koude bibbernachten) en vele vogeltjes en gelach die de dag sieren.
Vanavond staan pannenkoeken op het menu en iedereen kijkt er al naar uit :) Daarna gaan we een bemoedigingsrondje doen, om positieve woorden over elkaar uit te spreken en een aantal mensen mogen getuigenis doen van hun geloof. Even een teammoment dus. Vandaag is precies de helft van de tour, onvoorstelbaar. Want aan de ene kant gaat de tijd dan snel en aan de andere kant hebben we al zoveel avonturen met elkaar beleeft... Ik ben benieuwd wat we allemaal nog gaan meemaken, jij/u ook?

Tot de volgende keer maar weer!
Groetjes,
Marije



vermoeide en bezwete gezichten kijken me aan. Ze zijn tot het uiterste gegaan. Ze kunnen niet meer.Hoe lang gaat dit nog zo door? ik kan ze gelukkig verlossen uit hun lijden. Het oefenen is voorbij tijd om ons op te frissen voor het eten.

Hallo allemaal! Ik als programmaleidster begin natuurlijk met iets uit het programma: het oefenen. Het bovenstaande stukje lijkt erger als dat het is hoor :) Ik kan met enorm veel trots zeggen dat we een prachtig programma klaar hebben staan voor alle gelegenheden. De tieners en staf doen ontzettend hard hun best en ik kan alleen nog maar zeggen dat ik ontzettend trots ben.

maar laat ik vanaf het begin beginnen. Na een bootcamp in Amsterdam doorgevlogen naar Zuid- Afrika. Waar we uiteindelijk dik 30 uur later aankwamen in Durban.
De tijd in Durban was ontzettend tof God is echt aan het werk gegaan met mensen. Ik geniet zo enorm van het team. Believe me, you can be very proud at your son or daughter! maar ook mij heeft God aangeraakt. Hij liet me zien dat ik niet hoefde te twijfelen aan mezelf,mijn leiderschap of mijn toekomst. En het is nog steeds soms lastig maar wauw God is zo goed Hij voorziet in koffers en tassen die terugkomen en heeft verschilende keren laten zien, dat op Hem vertrouwen nooit teleursteld. Hij heeft ons als team in Zijn hand!

Nu zit ik in Wellington in de zon, over een kwartier ga ik pannenkoeken bakken voor het team. Zuid- Afrika zo’ n mooi land en ik had het me zo anders voorgesteld. Als iemand nu zegt Afrika denk ik aan: lange vliegreizen, wassen met de hand, schoonheid van het landschap, schoonheid van mensen en cultuur. Er is hier een honger en wij mogen Gods liefde brengen aan een land wat zo gebroken is door onder anderen wat wij vroeger hebben gedaan. God heeft dit land op het oog, en Hij wil ons gebruiken om zijn liefde hier bekend te maken. Maar Hij wil ons ook wat leren. We zijn hier niet alleen om te geven maar ook om te leren. Het optimisme van de mensen, hun enthousiasme, hun vrijgevigheid, hun vrijmoedigheid, hun hoop. Wij hebben op materiaal gebied alles, maar zijn soms zo arm als we in de harten van ons Europeanen kijken. Soms vraag ik me af waar de nood eigenlijk groter is.

Ik wil u bedanken voor uw vertrouwen in ons als team, uw steun voor ons en uw interesse door deze blog te lezen. Ik wil nogmaals benadrukken dat ik ontzettend blij ben met mijn collega-lc’ s, de staf en zeker de tieners!! Ik kan me geen betere mensen voorstellen om deze tour mee te doen! Als programmaleidster kan ik niks beters wensen als dit. Een groep die er naar verlangt God te dienen, Hem groot wil maken, en wil gaan waar Hij ons leidt!

Time is up!! Ik moet pannenkoeken gaan bakken, u hoort het al verhongeren doen we zeker niet!
groetnis oan myn heit en mem, myn lytse sister genyt yn Nunspeet! en natuurlijk dikke liefst aan mijn apie

Marrit Tuma




Dag Lieve Familie en Vrienden

Wow wat is het gaaf om hier te kunnen zijn in het mooie Zuid-Afrika. Ik zit hier heerlijk in het zonnetje met de laptop omringd door echt geweldig mooie bergen. Het is hier echt genieten. We zitten nu op de helft van onze tour, maar het lijkt alsof we al weken weg zijn. Op dit moment zitten we in Wellington, waar we nog een aantal dagen bij verschillende projecten het programma gaan verzorgen. 5 augustus vertrekken we hier weer en gaan we richting Kaapstad. Gisteravond hebben we een programma mogen verzorgen in de kerk op het terrein zelf, er was een jeugdgroep uit Kaapstad voor een weekend hier en we hebben een erg toffe tijd gehad. Vanochtend hier in Wellington naar de kerk geweest van Pastor Michael, waar we de worship mochten leiden. De mensen zijn echt zo gastvrij en we voelen ons als team echt overal heel erg gewaardeerd. Ikzelf geniet ook echt van het team, het is echt super gezellig en ik kan het met heel veel mensen goed vinden. Ook zijn we hier in Wellington al naar sloppenwijken geweest om ook echt Gods liefde te laten zien en wow wat is het gaaf om foto’s te maken van de kinderen, de natuur en gewoon echt een indruk te geven van wat we hier allemaal doen. Toch heb ik niet altijd het gevoel dat ik veel kan doen als staf, maar ik probeer gewoon me in te zetten waar nodig is. Het hele team en de tour is echt boven verwachting, ik heb echt mijn plekje gevonden en alles wat we doen qua dans en drama is echt gaaf. Het is jammer dat we weinig op internet kunnen en dat ik daarom ook zo weinig van me kan laten horen. Ik hoop echt dat jullie me niet al teveel missen en voor me blijven bidden de tijd dat ik hier ben. Zodra het kan hoop ik wat meer persoonlijk en uitgebreid te mailen. Geniet van jullie vakantie, vooral papa en mama hele fijne tijd.

Groetjes Ruth




Hallo allemaal!

Wat fijn dat jullie allemaal kijken op onze weblog.
Nu ga ik jullie wat vertellen over onze reis.
Ik zit hier buiten tegen de bergen uit te kijken, Prachtig!
Familie trainings groep 3 is nu pannenkoeken aan het bakken.
Het is hier prachtig weer.
Alleen ‘s nachts is het ontzettend koud.
Verder is het hier geweldig, met de kinderen en met onze groep.
Natuurlijk zijn de Lc’s geweldig.
Ik ben trots op Marrit, zij regelt alles en verzint de programma’s.
Iedere keer moeten we een ander programma hebben, omdat we soms 2 uur de tijd hebben en de andere keer hebben we maar 45 minuten de tijd.
Vanochtend hadden we een GE-WEL-DIG-E dienst!
Alleen de pastoor verstond ik niet en de pastoor schreeuwde. :)
Maar verder was het een geweldige dienst.
De mensen waren geweldig.
Ze waren heel vrij, we mochten deelnemen aan het avondmaal, het jammere was dat ik niet wist of ik het mocht. (I.V.M. gluten allergie)
Ze waren vet blij dat we waren geweest.
En ze zegende ons in ons verdere avontuur.
Gisteren waren we in Wellington, in een creche.
Die kinderen waren geweldig, en zo blij dat we er waren.
We hebben ze echt opgevrolijkt, nu maar hopen dat de boodschap is overgekomen.
Ik had het gisteren ook even heel moeilijk.
Wij hebben een pleegkindje en die heeft het vroeger ook heel moeilijk gehad.
Maar wij konden hem helpen.
Maar die kinderen hier kun je niet helpen, het enige dat je kunt doen is over God vertellen.
Dat is wel heel belangerijk, maar dan heb ik nog niet het gevoel dat ik ze 100% heb geholpen, misschien heb ik ze wel geholpen zoals ik kan, maar dat gevoel had ik niet.
Maar ik ging met Ruth bidden en dat was heel goed.
Ik help nu de mensen zoals ik kan en meer kan ik niet doen.
Bedankt dat jullie iedere keer onze weblog bekijken en ik vind het echt gaaf hoeveel mensen er reageren. Bedankt!

Lieve papa en mama, Corian, Roel, Yanisa en Benjamin en mijn familie.

Bedankt voor jullie steun en gebed.
Ik mis jullie heel erg maar heimwee heb ik nog niet, doordat we hele dagen bezig zijn.
Ik ben hier nu al 2 weken!
Nog 2 weken te gaan!
Ik kijk er naar uit, maar ook weer niet!
Het is hier geweldig!
Doe de groeten aan opa en oma en aan mijn tante’s en oom’s.
en aan de rest.
Aan de kerk! en vooral aan Madelief!
Lieverds ik hou van jullie!
En ik mis jullie!

Dikke kus Bettany Velema!



Lieve Webloglezertjes =)

Toen ik erachter kwam dat iedereen even een stukje zou mogen typen op de laptop van Jan-Bart besloot ik meteen mijn kans te grijpen, wat lichtelijk mislukte aangezien er al een lange wachtlijst was opgesteld. Nu ik dan eindelijk mijn plekje in het te gebruiken tekstbestand heb gewonnen kom ik erachter dat er al zoveel dingen beschreven staan dat ik mij even blanco voel. Maar toch is er dan een zeer belangrijk onderwerp wat om de een of andere reden nog onbesproken is gebleven: onze lieve huisdieren!

In de afgelopen week op de gatewaycamp kondigden de verbaasde aahs en oohs de aanwezigheid van aapjes op het terrein aan. Na vele fotoshoots met de schuchtere beestjes die hun tijd voornamelijk op het dak van het gebouw doorbrachten werden ook de gekko’s en kakkerlakken ontdekt. En natuurlijk al die gekke buitenlanders die om de een of andere reden allemaal konden dansen. Kwamen wij daar aan als stijve hollandertjes. Hoe dan ook, we hebben allemaal van elkaar genoten!

Nu we eenmaal in het prachtige Wellington zijn beland is de huisdieren gekte nog lang niet afgelopen. Toen we afgelopen vrijdag naar onze eerste outreachplaats liepen gingen we dwars door een kudde koeien en ook de geiten wandelen hier zo door je heen. Ze lopen trouwens ook gewoon door het geblaf van de waakhonden heen, zoals wij vanmiddag gezien hebben. Hier op het terrein staan waakhonden, aan een touwtje, zodat ze niet ver kunnen bewegen, maar blaffen kunnen ze wel! Tot onze verbazing zijn ze slaperig en aaibaar, maar toen er vanmiddag een geit door het hek kwam wandelen werden ze helemaal gek! Arme beesten, ze konden nergens heen. Gelukkig heeft Renske ze uit hun lijden weten te verlossen door de geit van het terrein af te jagen, zodat de rust weer kon terug keren.

Een andere heerlijke rustverstoorder was het beest dat vanmiddag uit de grond kwam zetten. Althans, dat probeerde het. Nadat we met een aantal meiden een half uur naar het bewegende hoopje zand hadden zitten staren hebben we het maar opgegeven en ons er bij neergelegd dat we nooit zullen weten wat het was. Ricardo kon het niet laten nog even in het holletje te poeren en vond de snuit van een mol. Is dat mysterie ook weer opgelost. Een ander mysterie was het piepen op de jongenskamer. Op vrijdagavond hadden we een relaxavond op een stuk of 30 matrassen die ze over de vloer hadden verspreid. Bij binnenkomst kondigden de jongens aan een verrassing voor ons te hebben. Ze hadden gepiep gehoord en ook de bron van het gepiep ontdekt: het was een muis! En die muis lag waarschijnlijk tussen een van de matrassen waar wij bovenop zaten, samen met zijn keutels! IEL! Ondanks deze ontdekking hebben wij gelukkig als een stel apen kunnen genieten van een heerlijk matrasgevecht!

De volgende dag werd er ook op de meidenkamer gepiep gehoord, en dat niet alleen van de meiden zelf! Toen het eenmaal donker was probeerden we samen te ontdekken waar het vandaan kwam, tot Renske uiteindelijk de meest verschrikkelijke ontdekking van allemaal deed: het was een vleermuis! Paniekerig vloog het beestje rond door de kamer. Bettany, onze held, waarschuwde ons niet alleen dat we moesten zorgen dat hij niet in ons haar terecht zou komen, maar rende ook naar de deur om die open te zetten en het licht uit te doen. Toen we niets meer hoorden zijn we met het licht aan gaan zoeken en vonden het beestje op een (gelukkig ongebruikt) bed. Met een pan en een bord is het beestje opgepakt en buiten uitgezet. Zucht, weer een beest minder, maar nog steeds zit er een muis bij de meiden!

Ik ben benieuwd wat voor gekke avonturen we nog met dat beestje (en natuurlijk vele anderen) mee gaan maken!

Fanny



Dag mama doris, papa jean, eline en Thomas, jessie en andere welbekenden,

Om mij moet je geen zorgen maken. Alles gaat hier heel erg goed. Ik heb mij nog geen minuut verveeld en ik denk ook niet dat dit nog gebeuren zal. Ik hoop dat
alles goed gaat met jullie, zodat er weinig zorgen zijn, maar wel veel vreugde.

Het vliegen naar Afrika was een mooie ervaring. Het was een zeer lange tocht. Maar we zijn veilig aangekomen in Johannesburg. Van daaruit zyn we vertrokken met de bus naar Durban. Dit duurde slechts 10-11 uur. We kwamen toe in een klooster met een heel mooi domein eromheen. Echt super. De slaapkamers stelden niet veel voor -kleine ruimte met venster en wasbakje-. We sliepen daar met twee. Ik heb daar veel meegemaakt. Er waren daar enkel Christenen, maar van overal. Zo heb ik Fransen, Brazilianen, zuid-afrikanen, amerikanen...NEDERLANDERS leren kennen. Echt allemaal heel fyne mensen. Allemaal vriendelijk en geinteresseerd om wie je bent en niet hoe je eruitziet of wat je doet. Me ogen gingen daar wel van open. Ik heb contactgegevens en vele fotos van die mensen. Ik heb daar hele mooie diensten meegemaakt. De aanbidding-worsship- was echt de moeite. Elke keer anders, maar minstens even speciaal. Ik heb al vele indrukken opgedaan en heb al veel genoten. Gedurende deze week heb ik geen enkel negatief gevoel ervaren. Ik mis het roken en mijn normale leven niet. Hier ervaar ik vreugde en heb ik een doel. Ik sta hier elke morgen met een glimlach op en ga slapen met een glimlach. Ik pas ook goed in het team. Het wijn allemaal fyne mensen met heel specifieke karakters. Ik heb met niemand miserie en ook binnen de groep zelf is er een sterke band. Een mooie eenheid. Dus nogmaals mamake geen zorgen. Ik red me hier echt wel en kan hier goed mijn plan trekken. PS de belgenmoppen heb ik ook al doorstaan. De mooiste momenten op dit gatewaycamp in Durban waren de workshops sport. Ik heb opnieuw ontdekt dat voetbal echt mijn leven is. Ik heb daar met zuid afrikanen gevoetbald, die geen of weinig toekomstperspectieven hebben. Ik heb hun trucjes geleerd en heb contact met hen gelegd. Het gaf me zoveel vreugde om te zien hoe gelukkig die kinderen waren dat er ie;and naar hen keek, aandacht gaf en iets wilde leren. Dit soort vreugde kun je niet kopen, een hartverwarmend gevoel. Ik voel hier dat ik leef. Ik voel me hier echt bevrijd van alle negatieve dingen die ik doe als ik in mijn thuisomgeving ben. Het is zon voorrecht om hier te zijn en die kinderen iets bij te brengen over het goede, liefde in Jezus. Ik ben hier bevrijd van materialistische zaken en zoals ik al eerder zei; wij Westerlingen -ook mezelf- beseffen niet met zelke eer wij opgroeien. Wij hebben geld om toekomstdromen te voltooiien, wij hebben elke dag warm water, elke dag eten en drinkbaar water, elke dag een bed en verwarming en toch zyn we nog ongelukkig en staan we te weinig stil bij het voorrecht dat we hebben om in deze maatschappij te leven. Nu goed; einde preek, maw het bevalt me hier heel echt. Ik leer hier ook stil te staan bij de dingen dat ik allemaal verkeerd doe en hoe ik mijn leven invul, wie ik ben als het ware en het is een mooie ontdekking. Ik vertel jullie wel alles als ik terugben.

Na een week moesten we vertrekken vanuit Durban. Ik heb nog een gesprek gehad met een Duitse vrouw die in durban leefde over hoe ik me voelde en wat ik ervoer enzo... Echt hele toffe mensen. Ze zal mijn naam gebruiken in een lokale krant, dit zal ze normaal doorsturen. We hebben ook een middagje geschopt in Durban in het winkelcenter. Ik keek me ogen uit, heel luxueus en Westers. HEt verschil hier is echt wel supergroot. Trouwens een interessant weetje. Het is hier in Afrika winter en dan is het echt wel niet warm. Overdag is het lekker warm, maar tegen 5uur is het donker en dan wordt het heel snel koud. Het schemert hier ook niet. In een paar minuten slaat het om. Eigenlijk wel gek he, dat ik in Afrika ben. YOHoe, Halleluja praise the Lord.
We zijn dan met het vliegtuig vertrokken naar Cape Town; Kaapstad. Vervolgens nog uurkehalf met bus naar wellingtown. Het domein hier is echt ook prachtig. Er lopen wel ratten rond in de kamer, maar goed die zien we niet veel en we hebben een mooie bunker gebouwd. Hehe. Het is hier wel veilig. Hier is de outreach dus echt begonnen. Er is wel warm water o; te douchen. Ik heb hier al een echte Afrikaanse dienst meegemaakt die gelegen was in een sloppenwijk. Dit was niet eens een gebouz, maar een rechthoekig tuinhuis in hout. Ik dacht wow wat is dit, maar het was 1 vd beste diensten die ik al heb meegemaakt. We hebben ook al tal van kindercrashes bezocht om onze drama en dansstukken op te voeren en te evangeliseren. Dit is echt leuk. Ik geniet als ik wie dat de kinderen genieten van onze aanwezigheid en dat het duidelijk is wat we brengen. Het is wel hard om de leefomstandigheden te zien. Alluminiumplaten di een huis voorstellen. Je moet het echt wien om te kunnen bevatten. Kinderen die op straat leven. Echt een sloppenwijk zonder toekomst. Vandaag in twee kinderopvangs geweest. De ene rijke o;geving, de andere heel arm en het ligt op wandelafstand van elkaar. Heel hard om te zien. Er stonden ook kinderen buiten het opvanghuis. Ouders die dus geen geld hebben om hun kind daar naartoe te sturen. De geur, de huilende kinderen, het was moeilijk om te zien. Het is wel goed dat we ook daar een licht kunnen zijn voor hen en dat we hen iets duidelijk kunnen maken en ze hebben een zeer sterk team om elkaar op te vangen. op het voetbalveldje in Durban hebben we gebeden voor die kinderen en wijn er kinderen bekeerd. Ik sprak ;et een en hij zei dat the spirit has touched my heart. Vandaag ook een jeugdinselling gedaan. Heel erg om te zien hoe die kinderen getekend zijn voor het leven en welke blik ze in hun ogen hebben. Ik had stress om mijn drama op te voeren, maar het viel nog mee. Het lukt me wel. Er wijn er daar ook enkelen bekeerd. God werkt hier echt en ik merk hier dat er zoveel meer is dan dat wij gewoon zijn. Er is zoveel meer dan luxe en dagdagelijkse dingen. het gaat in de wereld echt om hogere en grotere dingen. Zowel op spiritueel en geestelijk vlak, alsook in de manier waarop je handelt in de wereld. het materiele is ondergeschikt aan al deze dingen. Het gaat hem echt op een groter, mooier, reiner doel dan dat wij kunnen bevatten. Dit is het doel dat belangrijk is en waar ik mezelf wel in kan vinden. Ik ben hier dus heel gelukkig en geniet van elk moment. Heimwee heb ik dus niet.

Ik kijk er wel naar uit om jullie terug te zien.Ik wil nog even zeggen dat ik van jullie hou en dat jullie zeer belangrijk zijn in mijn leven. Ik kan mij geen enkele andere ouders voorstellen die zoveel geduld met mij hebben en die zo liefdevol voor me zijn en daarvoor moet ik jullie bedanken. Ik bid ook voor jullie allemaal en voor mama in het bijzonder dat alles goed mag gaan en dat de pijn betert en geneest. Dit is mijn eerste blog en meteen mn laatste. Ik zie jullie over twee weken al terug en de tyd gaat hier heel erg snel.

hou jullie goed. Veel liefs Bjorn, jullie hebben allemaal een speciaal plaatsje in mijn hart.
ps; stuur eens een smsje naar cupper dat alles goed gaat met me, thanks.
2 augustus 2010